H χώρα της Μαρμότας

Στην ταινία "Ημέρα της Μαρμότας" ο πρωταγωνιστής ζει συνεχώς το ίδιο εικοσιτετράωρο. Κάθε πρωί που ξυπνάει, ζει ίδια και απαράλλαχτα γεγονότα σε κάθε τους λεπτομέρεια, απόλυτα παγιδευμένος και αδύναμος να επιδράσει πάνω τους και να ορίσει την τύχη του. Αυτό ακριβώς ζούμε στην Ελλάδα τους τελευταίους μήνες. Αν κάποιος έκλεισε την τηλεόρασή του τον Γενάρη και την ξανάνοιξε τώρα, τα βρίσκει όλα ακριβώς εκεί που τα άφησε, σαν μεταμεσονύχτιο πρόγραμμα τηλεαγορών:

Στη βουλή η κυβέρνηση κουκουλώνει άλλη μια υπόθεση διαφθοράς. Αυτή τη φορά όμως δεν θα απουσιάσουν από την ψηφοφορία οι κυβερνητικοί βουλευτές (τα πρωτοποριακά κινήματα δεν επαναλαμβάνονται), απλώς θα ψηφίσουν κατά την ούτως ή άλλως απούσα τους συνείδηση. Ο αρχιδικαστής Σανιδάς αναλαμβάνει το ξέπλυμα των βρώμικων υπουργών, επιδιδόμενος στο προσφιλές του εδώ-παπάς-εκεί-παπάς με τον φάκελο της υπόθεσης. Ο Προκόπης Παυλόπουλος περιφέρει στα δελτία ειδήσεων το χαμόγελο του ήρωα χολυγουντιανής ταινίας καταστροφής, που ακόμα και την ώρα του Αρμαγεδδόνα, βρίσκει το χιούμορ να λέει τις παπαριές του, επαναλαμβάνοντας μονότονα ότι "τίποτε από όλα αυτά δεν αποτελεί σκάνδαλο". Κτλ κτλ κτλ.

Στην πλατεία Συντάγματος, σε ένα στηλάρι με θέα τη βουλή (και αλλού στην Αθήνα, απλώς στη συγκεκριμένη τοποθεσία ο συμβολισμός απογειώνεται) είναι ζωγραφισμένος ένας ολοστρόγγυλος ροζ κώλος που μέσα του αναγράφεται προς τιμήν όλων όσοι κάνουν τη βρώμικη λάντζα σε αυτή τη χώρα: "Σανιδάς kiss my ass".