Τι έχω γιατρέ μου;

Έχει περάσει από τότε ένας μήνας, μαζί και ένας δυνατός πόνος. Δεν μου είχε πονέσει ποτέ το στομάχι και, δεν μπορώ να πω, δεν πόνεσε ξαφνικά να με τρομοκρατήσει, σιγά σιγά δυνάμωνε, με μια σεμνότητα. Έτσι κι εγώ είπα "εντάξει θα περάσει δεν έγινε πια και τίποτα, τι στο καλό, για πάντα θα μείνει;". Και είχα δίκιο που το σκέφτηκα: Την επόμενη μέρα ήμουν σίγουρος ότι.. θα μείνει για πάντα, ότι θα έχω αυτό τον πόνο για όλη μου τη ζωή.

Κατάλαβα πως έπρεπε να πάω στο γιατρό. Ελα όμως που ήταν Σάββατο και ως γνωστών τα ιδιωτικά ιατρεία είναι κλειστά το Σαββατοκύριακο. Ανοιχτά είναι τα κρατικά νοσοκομεία και οι νεκροθάφτες. Είπα από μέσα μου "θα περιμένω λίγο για να δω αν θα περάσει, θα φάω καλα, φρούτα, λαχανικά... και όλα θα πάνε καλά". Να μην τα πολυλογώ, δεν πέρασε. Περνούσε η ώρα κιόλας και ο πόνος δυνάμωνε, δυνάμωνε, είχε αρχίσει να με ενοχλεί. Όχι ο πόνος, το ταβάνι. Βλέπετε ο πόνος περνούσε όταν ήμουν ξαπλωμένος, τηλεόραση βαριέμαι να δω και έτσι ανέλυσα τα μπιμπίκια του σοβά -δεν έχει κάνει και πολύ καλή δουλειά ο σοβατζής. Τώρα ξέφυγα από το θέμα, βέβαια, αλλά συγκινούμε όταν σκέφτομαι την προσήλωση του πόνου, ίδια με της μάνας μου. Μόλις πήγαινα να κάτσω στην καρέκλα του γραφείου μου για να μπω στο ίντερνετ να σου τος όπως και η μάνα μου: "Φτάνει καλέ που έκατσες στο ίντερνετ, θα χαζέψεις στο τέλος" να λέει η μάνα μου, να συμμαχεί και ο πόνος μαζί της.

Το βραδάκι είχαμε μια κακή εξέλιξη. Άρχισα να κρυώνω, καλοκαιριάτικα. Σκέφτηκα ότι το air condition έφταιγε αλλά μετά θυμήθηκα ότι δεν έχουμε air condition. Ευτυχώς όμως έχουμε θερμόμετρο το οποίο και έδειξε 37+ βαθμούς· ανέβαινε ο πυρετός. Δεν το γλιτώνεις το νοσοκομείο σκέφτηκα και αμέσως με πήραν τα δάκρυα. Πόση ώρα ακόμα θα ψιλόκοβει κρεμμυδάκι η μάνα μου σκέφτηκα. Α όλα κι όλα, ο πόνος, πόνος και η πείνα, πείνα. Νηστικός θα πήγαινα για ύπνο; Γιατί άλλο πράγμα να μην κλείσεις μάτι όλη τη νύχτα από τον πόνο και άλλο από τον πόνο και την πείνα. Καθόλου ύπνος αλλά διπλό το κακό.

Τέλος πάντων είπα να βάλω στην άκρη τις φοβίες μου για τα νοσοκομεία και να πάω να δω τι θα κάνω. Πήγα στα εξωτερικά. Μπαίνοντας μου μύρισαν γλυκίσματα. Αμέσως μου κόπηκαν τα γόνατα. Είμαι έγκυος σκέφτηκα και θυμήθηκα τον δάσκαλο στο δημοτικό που έλεγε οι άντρες γεννούν και οι γυναίκες τίκτουν το μωρό. Δεν κατάλαβα ποτέ τι εννοούσε αλλά έτσι κι αλλιώς την επόμενη στιγμή σκέφτηκα ότι δεν είχα κάνει κάτι για να μείνω έγκυος.

Είχα φτάσει στο ιατρείο. Η υγεία μου πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο σκέφτηκα βλέποντας παραίσθηση ότι, αν είναι δυνατόν, το ιατρείο ήταν άδειο. Μια φωνή ακούστηκε, της νοσοκόμας. Της είπα τι μου συμβαίνει και με διαβεβαίωσε ότι η γιατρός κατεβαίνει αμέσως. Και όντως σε λιγότερο από δυο ώρες ήταν κάτω. Η εξέταση ήταν ενδελεχής. Πάτησε το στομάχι μου σε ένα σημείο, ρώτησε αν πονάω και πήρε αρνητική απάντηση. Τι σου είναι όμως ρε παιδιά η μεγάλη εμπειρία στην ιατρική, σε 15 δευτερόλεπτα και με ένα πάτημα κατάλαβε τι έχω. Και να φανταστείτε μιλάμε για εκπαιδευόμενη. Αυτή ρε παιδιά όταν πάρει ειδικότητα θα σε εξετάζει πριν μπεις στο ιατρείο.

Πριν προλάβει η γιατρός να πει τι έχω, η νοσοκόμα της είπε "Κάνω ζαντάκ" κρατώντας μια σύριγγα. Μου έκανε εντύπωση το ύφος της νοσοκόμας. Το βλέμμα της ήταν κάπως μαστουρωμένο και φαντάστηκα ότι είναι και αυτή άρρωστη, ότι έχει πέσει στα ζαντάκ, βαριά ναρκωτικά και κάπως έτσι. Μετά κατάλαβα ότι το βλέμμα ήταν από τη βαρεμάρα και το ζαντάκ ήταν φάρμακο και προοριζόταν για μένα. Η νοσοκόμα, βλέπετε, είχε ακόμα μεγαλύτερη εμπειρία από τη γιατρό και έτσι έπαιρνε πρωτοβουλίες, χορηγούσε κι αυτή φάρμακα.

Η γιατρός είχε πάρει τα βιβλιάρια και έγραφε λίστα με φάρμακα.
- Δεν έχεις τίποτα. Πάρε αυτά τα τέσσερα κουτιά χάπια για λίγες μέρες.
- Άρα κάτι έχω. Αφού πονάω και μου δίνετε χάπια. Εσείς πονάτε;
- Όχι.
- Πάρτε αυτά τα χάπια για λίγες μέρες και αν πονέσετε ελάτε να σας δω.
- Με δουλεύετε κύριε;
- Όχι, προσπαθώ να καταλάβω από τι πάσχω.
- Μα δεν έχετε τίποτα, αφού σας εξέτασα.
- Ναι εκεί που με πατήσατε δεν πονάω. Σε άλλο σημείο όμως;
- Γι αυτό θα τα πάρεις μέχρι τη Δευτέρα και αν δεν σου περάσει ο πόνος θα ξανά έρθεις.
- Και αν δεν μου περάσει και έρθω τι θα κάνουμε; Θα με πατήσετε σε άλλο σημείο να δείτε αν πονάω και την Τετάρτη σε άλλο κοκ;
- Α σας παρακαλώ κύριε μου, έχουμε και άλλες δουλειές, έξω περιμένει κι άλλο περιστατικό, σοβαρότερο.
- Εντάξει έχω αρκετά δευτερόλεπτα στην διάθεση μου, μπορώ να περιμένω να εξετάσετε και τον επόμενο. Αν και δεν είναι και τόσο σοβαρό.
- Και εσείς που το ξέρετε;
- Τον εξετάζει μια κοπέλα. Κάθε λίγο και λιγάκι τον πατάει με δύναμη στο στήθος και δεν δείχνει να πονάει, άχνα δεν βγάζει.
- Ευτυχώς... Αλλά τέλος πάντων κύριε μου κάντε αυτό που σας λέω, αλλιώς ας γινόσασταν γιατρός όπως κι εγώ.


Αφιερωμένο στην «γιατρό». Μου έμαθε πολλά, από εδώ και πέρα θα αυτοεξετάζομαι.